حتما شما هم معلمانی داشتید که وقتی به کلاس می آمدند می پرسیدند: «خب از کجا باید شروع کنیم؟ الان کدوم صفحه ایم؟»

و احتمالا بچه ها هم از سر شیطنت، آدرس اشتباهی به معلم می دادند.

اما ماجرا به همین جا ختم نمی شد. یک وقت هایی هم معلم بنا به دلایلی تصمیم می گرفت به دانش ­آموزان  هدیه دهد و دانش آموزان تا جلسه ی بعد مشتاق گرفتن آن هدیه بودند اما معلم دست خالی سر کلاس می آمد و ناگهان باخبر می شد موضوع مهمی را فراموش کرده است.

گاهی هم بیشتر از نصف سال می گذشت اما معلم شناخت درستی از دانش ­آموزانش نداشت. یادم می ­آید در دوران مدرسه نزد یکی از معلمانم رفتم که نزدیک به سه سال معلم یکی از درس هایمان بود. از من پرسید: «اسمت چیه؟ چهره ات آشناست ولی اسم و فامیلت رو یادم نمیاد.» خب مطمئناً حس خوبی ندارد که معلمتان شما را نشناسد یا حداقل دو ویژگی مهم درباره ی شما را نداند.

همه ی این ماجراها به این خاطر برای معلم اتفاق می افتد که بعضی از موارد مهم را فراموش می کند. طبیعی است. مگر می توان این همه اطلاعات را به راحتی به حافظه سپرد و فراموش نکرد؟ بماند که معلم در کنار شغلش، یک عالمه کار و زندگی دیگر هم دارد. پس باید چه کرد؟

به نظرم از همه ی این اتفاقات ناخوشایند با انجام یک ترفند ساده می توان جلوگیری کرد. یادداشت نویسی. یک دفترچه بردارید و آن را به نوشتن موارد مهم درباره ی کلاستان اختصاص دهید. در این دفترچه هر چیزی را می توانید بنویسید؛ هر چیزی که به نظرتان مهم است و امکان دارد فراموش کنید:

اسم و فامیل دانش آموزان.

ویژگی های بارز و مهمی که هر کدام از دانش آموزان دارند.

ثبت کردن محتوایی که هر جلسه درس می دهید.

اتفاقات قابل پیش ­بینی و غیرقابل پیش بینی که در کلاستان رخ می دهد.

مثلا اسم و فامیل دانش آموزی که قرار است به شکل خصوصی و مجزا با او صحبت کنید.

اگر قولی به دانش ­آموزان داده اید که جلسه ی بعدی باید به آن عمل کنید (مثل گرفتن هدایا، برگزاری جشن و ..) حتما بنویسید.

اگر برنامه ی درسی­تان بهم خورده و برنامه ی جدیدی باید بریزید آن را بنویسید.

و …

به قول آن جمله ی معروف: «کمرنگ ­ترین جوهرها از قوی ترین حافظه ها ماندگارترند.»