برخی از آموخته هایم از نوشتن را در اینجا به اشتراک می گذارم.
۱ ) نوشتن صدای درونمان را آزاد می کند:
وقتی صداها و هیاهوی اطرافم زیاد می شود که می تواند از فضای حقیقی باشد یا فضای مجازی با انبوه مطالب مختلف، خلوتی را برمی گزینم تا فقط و فقط بنویسم. زمانی که می نویسم صدای درونم آزاد می شود و صداهای مزاحم بیرونی را نمی شنوم. زمانی که می نویسم بیشتر به خودم گوش می دهم و تنها در این زمان است که با خودم صلح بیشتری دارم. تازه می فهمم حرف های زیادی برای گفتن دارم. حرف هایی که همیشه در همهمه ی حرف های دیگران می پیچید و اجازه نمی داد پی به خواسته های واقعی خودم ببرم.
۲ ) نوشتن به افکارمان نظم می دهد:
سرعت افکارم در ذهن به اندازه سرعت پاسکاری توپ است. افکارم به سرعت رد و بدل می شوند که گاه نظم ذهنی ام را به هم می زند؛ اما اگر افکارم را بنویسم کلمات صف می کشند تا به نوبت روی کاغذ بنشینند. با نوشتن افکارم را شانه می کنم تا خوش حالت بایستند. گاهی در موقعیت هایی قرار می گیرم که دیگران از من می خواهند درباره ی موضوع خاصی نظرم را بگویم اما ممکن است آنقدر گیج و سردرگم باشم که حتی نتوانم نظر خود را به وضوح بیان کنم. نوشتن اینجا به دادم می رسد. وقتی درباره ی موضوعی می نویسم، راحت تر درباره ی آن صحبت می کنم.
۳ ) نوشتن به خودشناسی کمک می کند:
به نظرم نوشتن عملی است که افکارمان را از حالت ذهنی به حالت عینی تبدیل می کند. دیدن افکارمان گاهی منزجرکننده است. آدم که افکارش را دقیق ببیند ممکن است حالت تهوع هم بهش دست بدهد. شاید هم عاشق خودش بشود یا مبهوت و گیج به صفحه مقابلش خیره بماند. گاهی هم از افکارش که همچون سطح صاف، یکنواخت و ملال آور هستند بدش می آید و به دنبال موضوعات تازه ای می گردد. وقتی نوشته هایم را از پستو درمی آورم و زیر و رویشان می کنم، خودم را در آینه ای می بینم که افکار پخته یا نپخته گذشته یا اکنون را نشانم می دهد. چه چیزهایی اذیتم می کردند یا اذیتم می کنند؟ چه افکاری در گوشه های ذهنم لانه کرده بودند یا لانه کرده اند؟ چرا یک موضوع مرتب در نوشته هایم تکرار می شد یا تکرار می شود؟ گویی با نوشتن افکارم را زیر ذره بین قرار داده باشم؛ کم کم به شناخت بهتری از خودم می رسم.
آخرین دیدگاه‌ها