در کلاس، روی صندلی چوبی تک نفره ای نشسته بودم که از آن طرف صدای گریه ای بلند شد. دخترک قرمزپوش زار زار گریه می کرد. بلند شدم و به سمت میزش رفتم. بچه های دیگر دور میزش را گرفته بودند و اجازه نمی دادند ببینم چه خبر شده است. گمان کردم بلایی سرش آمده اما بچه ها گفتند خودکارش شکسته. کنارش رسیدم. سرم را پایین بردم تا صدایش به گوشم برسد. پرسیدم چی شده؟
گفت خودکارش شکسته. عاشق خودکارش بوده. مامانش برایش خریده و خیلی هم گران بوده. گفته است اگر خرابش کند، دیگر برایش نمی خرد. در چند جمله ای که گفت دستم آمد که اوضاع از چه قرار است. دستم را پشتش گذاشتم و نوازشش کردم. بهش گفتم اشکالی ندارد. برای من هم بسیار پیش آمده که وسایل محبوبم را خراب کرده یا گم کرده باشم. این چیزها که ارزش گریه کردن ندارند. باز هم گریه می کرد و همراه با قطرات اشکی که از گونه اش سر می خورد همان جملات پیشین را تکرار می کرد.
فکر کردم واقعا ارزشش را ندارد؟ یک خودکار، آن هم خودکاری که تا این اندازه عزیز است ارزش گریه کردن را ندارد؟ هر چیزی که محبوب آدمی باشد و از دستش بدهد، ارزش ناراحتی و گریه کردن را دارد. پس بهش گفتم هر چقدر می خواهد گریه کند تا سبک شود. همه ی ما برای از دست رفته هایمان گریه می کنیم، می خواهد یک خودکار باشد یا یک آدمیزاد. بعد از دقایقی که با گریه کردن سپری شد، آرام از جا بلندش کردم تا با هم برویم و صورتش را بشوید. به نظرم آمد لحظه ای که آدم چیزی یا کسی را از دست می دهد باید فردی کنارش باشد که شریک دردهایش شود.
سمت آبخوری رفتیم و تا رسیدن به آنجا برایش حرف زدم. صورتش را که شست کمی آرام گرفت. ازش پرسیدم چه مدت است که این خودکار را دارد؟ گفت یک سال. گفتم آفرین خیلی خوب نگهش داشتی. من یادم نمیاد بچه که بودم یک خودکار را به مدت یک سال خوب و سالم نگه داشته باشم. به کلاس که رسیدیم آرام برگشت سر جایش.
زنگ بعد باید تمرین ریاضی حل می کردند و می دیدم چگونه با لب های ورچیده می نویسد. لبخند زدم. دنیای کودکی نسخه ی کوچکی از دنیای بزرگسالی است. غم ها و شادی ها به اندازه خودمان بزرگ و کوچک هستند و کسی نمی تواند ما را به خاطر احساساتمان سرزنش کند. زنگ خانه که خورد، قبل از خارج شدن از در مدرسه بلند از من خداحافظی کرد. این بار خنده روی لب هایش شکفته بود.
آخرین دیدگاه‌ها