امروز دیرتر به مدرسه رسیدم. بچه ها علت تاخیرم را پرسیدند و معلم از من قول یک شیرینی را گرفت تا به مناسبت دیر آمدنم به کلاس، جلسه ی بعد دانش آموزان را شیرین کام کنم. من هم قبول کردم. باید یادم بماند تا زیر قولم نزنم. به گفته آقای حافظی نژاد، مرز بین باشرفی و بی شرفی فقط یک قول است.
شاید یک شیرینی بتواند خاطرات من را به عنوان یک کارورز در ذهن بچه ها تداعی کند. خود من هم بسیاری از معلم ها را به واسطه یک عامل تداعی کننده به یاد می آورم مثل یک قرآن جیبی کوچک، یادگاری معلم کلاس دومم که هنوز هم در قفسه اتاقم است یا حرف الفبای نوشته شده روی یک مقوای دایره ای شکل که در جشن الفبای کلاس اول به گردنم انداخته بودند.
نمره ی بد
امروز معلم از دانش آموزان امتحان ریاضی گرفت و برگه ها که تصحیح شد و به دست بچه ها رسید، بلافاصله دوتا از دانش آموزان زدند زیر گریه. دیدن اشک بچه ها ناراحت کننده و دلگیر بود. فکرم مشغول شد. آیا یک نمره، ارزش درآوردن اشک بچه ها را دارد؟
به علت گریه کردن دو دانش آموز فکر می کردم. شاید امتحان سخت بود. شاید پدر و مادری سخت گیر دارند که نمره برایشان مهم است و دائم در گوش بچه هایشان زمزمه می کنند که درس بخوانند و نمره خوب بگیرند. شاید هم دانش آموزی رقابتی و حساس هستند و دوست دارند مانند برخی از دوستانشان که نمره بالا گرفته بودند، از آنها هم تقدیر و تشکر شود و جایزه ای از دست معلمشان دریافت کنند.
استدلال برخی این است که نمره پایین باعث می شود دانش آموزان به اشتباهات خود پی ببرند تا در جهت اصلاح آن بکوشند. همچنین میزان تحمل سختی شان را بالا می برد و آنها را قوی تر می کند. واقعا همینطور است؟ هر شکستی ما را قوی تر می کند یا عزت نفسمان را پایین می آورد؟ بستگی به نوع شکست دارد.
در هر صورت یاد سخن آقای حافظی نژاد می افتم که می گفت گاهی از بچه ها امتحان های راحت و آسان بگیریم. بگذاریم طعم موفقیت را همه بچشند. به گمانم آن وقت انگیزه بیشتری هم برای تلاش کردن به دست می آورند و نوبت به گرفتن امتحان های سخت و سنگین هم می رسد.
آخرین دیدگاه‌ها