بعد از مطرح شدن چالش شش ساعت نوشتن بی وقفه توسط استاد نویسندگی­ ام، شاهین کلانتری، با خود گفتم باید هر طور شده این چالش را انجام دهم. چالش جذابی بود. مرا یاد پادکست کار عمیق می ­انداخت که سال­ ها پیش گوش داده بودم. در این پادکست (که بر اساس کتابی با همین نام است) توصیه می­ شد برای اینکه بتوانیم در کار خود بهره وری داشته باشیم، باید چند ساعت در روز، روی کارمان متمرکز شویم. یعنی گوشی را کنار بگذاریم، آنلاین نشویم و در فضای مجازی پرسه نزنیم. خود را مشغول کاری نکنیم و تمام توجه خود را روی کارمان بگذاریم. اگر جایی خلوت و آرام را هم برگزینیم که چه بهتر. این روش را افراد تاثیرگذار هر حوزه نیز انجام می دهند.

ایده استاد هم مرا یاد همین موضوع انداخت. قرار شد شش ساعت در هفته را به نوشتن بی­ وقفه اختصاص دهیم. البته لازم نیست دستمان دائما روی صفحه کیبورد یا کاغذ باشد. این شدنی نیست. در وسط کار ممکن است به خوردن و آشامیدن بپردازیم که از واجبات است اما قرار نیست خود را مشغول کاری کنیم جز نوشتن. چند ساعت متمرکز نوشتن به ما کمک می­ کند تا به جاهایی سرک بکشیم که تا به حال تجربه نکرده ایم. برخی دستاوردها، فقط با کار متمرکز به دست می آیند.

من هم چالش را انجام دادم و در پایان این شش ساعت احساس کردم ذهنم همچون آینه ­ای، شفاف شده است. ذهن من که عادت کرده بود مدام مثل پرنده ­ای از این شاخه به آن شاخه بپرد، بالاخره آرام گرفت.

مثل یک ماشین که وقتی آن را روشن می کنیم نمی­ توانیم بلافاصله گاز بدهیم، بلکه آرام آرام دنده را بالاتر می­ بریم و سرعت ماشین زیاد می­ شود. در نوشتن هم به همین صورت است. هر وقت سراغ نوشتن می­ رویم، ابتدا فاصله ذهن و دستمان زیاد است و کند پیش می رویم اما هر چه بیشتر می­ نویسیم، این فاصله کمتر می­ شود. این تجربه را تنها با نوشتن بی ­وقفه می­ توانیم کسب کنیم زیرا هر بار که از نو نوشتن را آغاز می­ کنیم، مثل این می­ ماند که تازه دکمه استارت ماشین را زده­ ایم و تا موقعی که ماشین گرم شود و سرعت بگیرد، زمان می­ برد. همچنین در نوشتن متمرکز می­ توانیم خیلی از نوشته­ های نیمه کاره و عقب افتاده را به سرانجام برسانیم و یک بهره ­وری کامل را تجربه کنیم.