واقعیت این است که نوشتن کار آسانی نیست. مثل تمام کارهای دیگر مشقت ها و سختی های خودش را دارد. کسانی که در مسیر نوشتن، جدی گام برمی دارند با موانعی رو به رو می شوند.

اگر همه ی آن ها را به افرادی تشبیه کنیم که سوار بر ماشین نوشتن هستند، این ماشین گاهی از سربالایی ها و گاهی از سرازیری ها عبور می کند. هنگام گذر از سربالایی ها، عمل نوشتن سخت و طاقت فرسا می شود و مثل یک زهر عمل می کند اما همیشه اینگونه نیست.

در کنار سختی ها، نوشتن نوعی درمان است. نوشتن راهی نجات بخش از دردهای همیشگی است. زمانی که افکار و احساسات خود را روی کاغذ می آوریم، ذهن ما آزاد می شود. قبل از نوشتن، افکار ما در قفس ذهن حبس شده اند. نوشتن کلید آزادی افکار از این قفس خودساخته است.

بعد از خالی شدن ذهن، فرصت فکر کردن به ایده ها و افکار جدید را به دست می آوریم و این می تواند گامی به سوی رشد و توسعه فردی باشد. با این تعبیر، نوشتن می تواند مثل یک پادزهر عمل کند.